Węgorz

Węgorz europejski
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	węgorzokształtne
Rodzina	węgorzowate
Rodzaj	Anguilla
Gatunek	węgorz europejski
Nazwa systematyczna
Anguilla anguilla
(Linnaeus, 1758)

Węgorz europejski (Anguilla anguilla) – ryba z rodziny węgorzowatych (Anguillidae), rzędu węgorzokształtnych (Anguilliformes). Jego krew zawiera niebezpieczną dla ssaków ichtiotoksynę. Występowanie W rzekach i jeziorach Europy Zachodniej i Środkowej, w południowo-wschodniej i środkowej części Oceanu Atlantyckiego i we wszystkich morzach europejskich. Najchętniej wybiera miejsca ciepłe i obficie porośnięte, o dnie mulistym, aczkolwiek spotyka się go także w wartkich rzekach o dnie kamienistym, zwłaszcza jeśli znajduje tam podmyte brzegi, korzenie drzew i inne kryjówki. Żyje przy dnie. Zimę spędza zagrzebany w mule. Przed osiągnięciem dojrzałości płciowej żyją w wodach śródlądowych – samice w głębi lądu, samce w zasięgu wód słonawych. Dorosłe osobniki wędrują z wód słodkich do morza (wędrówka katadromiczna). Opis Osiąga od 100 do 150 cm długości. Samce są mniejsze od samic i osiągają długość od 50 do 70 cm (tzw. sznurówki). Największy węgorz złowiony dotąd w Polsce ważył 6,43 kg. Ciało wydłużone, wężowate, w przekroju poprzecznym prawie okrągłe. Skóra węgorza pokryta jest grubą warstwą śluzu. Łuski są drobne, elipsoidalne, głęboko osadzone. Linia boczna dobrze rozwinięta. Otwór gębowy końcowy, silnie uzębiony sięgający tylnej krawędzi oka. Otwór skrzelowy kończy się tuż przed nasadą płetw piersiowych. Płetwa grzbietowa i odbytowa połączone są z płetwą ogonową. Nie ma płetw brzusznych. U osobników wędrujących na tarło znacznie powiększają się oczy. Ubarwienie grzbietu ciemnoszarozielone, czasem niemal całkowicie czarne, boki jaśniejsze, brzuch szarawo- lub żółtawobiaławy. Odżywianie Aktywny w nocy. Żywi się głównie fauną denną (bezkręgowce) i drobnymi rybami, potrafi połykać zdobycz stosunkowo dużych rozmiarów. Chętnie zjada raki podczas wylinki. Rozród Spływ węgorzy podejmujących wędrówkę rozrodczą zaczyna się wiosną i trwa do jesieni. Po około półtorarocznej wędrówce dostają się do Morza Sargassowego i tam na głębokości 400–1000 metrów odbywają tarło. Osobniki dorosłe po tarle giną. Przezroczyste larwy węgorza, zwane leptocefalami, unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) w kierunku wschodnim i po upływie 2–3 lat docierają do przybrzeżnych wód europejskich, gdzie między X a IV przeobrażają się w formę montee a następnie wpływają do rzek, głównie na terytoriach Francji i Anglii. W czasie wędrówki leptocefale rosną, aż osiągną ok. 7 cm długości. Węgorz pokrywa się łuskami w 5 roku życia przy długości 16–18 cm. W wodach słodkich przebywają zazwyczaj od 6 do 10 lat, niektóre osobniki nawet do 20. Ochrona Węgorz europejski, jako gatunek zagrożony wyginięciem objęty jest od czerwca 2007 r. ochroną wynikającą z Konwencji Waszyngtońskiej ( Konwencja o Międzynarodowym Handlu Dzikimi Zwierzętami i Roślinami Gatunków Zagrożonych Wyginięciem – CITES )

Wymiar ochronny na wodach słodkich i morskich	40 cm
Wymiar ochronny na wodach PZW	50 cm
Okres ochronny	15 czerwca do 15 lipca
Dobowy limit połowu	2 szt.
Rekord Polski	6,43 kg / 144 cm

Od opublikowania Rozporządzenia Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 11.06.2010 wprowadzono limit połowu do 2 szt. w ciągu doby, wymiar ochronny 50 cm oraz okres ochronny od 15 czerwca do 15 lipca. Od 1 stycznia 2012 wejdzie w życie przepis określający minimalną średnicę oczek sieci rybackich służących do połowu węgorza na 20 mm.